’s Ochtends, kwart over zes. Ik loop in de Eemhaven over de steiger. Fotocamera over mijn schouder, zoekend naar de juiste motieven. Ineens duikt er een man voor mij op, met een urgente blik in zijn ogen.
‘Ze hebben de code veranderd, weet u de code?’
Oh jee, een verwarde man. Schichtig kijk ik om mij heen. Geen mens te bekennen om me te redden.
‘Weet u de nieuwe code?’ herhaalt hij.
‘Uh, hoe bedoelt u?’
‘De code van het toilet’.
‘Welk toilet?’
‘Dat toilet daaro!, woont u hier niet op één van de boten?’
‘Uh, nee. Ik ben hier het onkruid aan het fotograferen’.
Zijn gezichtsuitdrukking verandert van urgent in vragend en verbaasd.
‘Oh jee, een verwarde vrouw’, voel ik hem denken.
‘Bent u soms van GroenLinks?’
‘Nee, ik fotografeer hier alleen het groen op links’.
‘Oh, ok. Nou, fijne dag nog’.
‘Ja, u ook. Succes’.
Ik liep verder, schoot nog wat wegbree en een paardenbloem en dacht aan die arme man. Zou hij nog op tijd de code te pakken krijgen?
