Amersfoort, december 2019 – ‘Oh, ik hoop zo dat er een Primark in komt’, hoor ik een 16-jarig meisje tegen haar moeder verzuchten. We rollen van de begane grond naar de 2e, waar de toiletten en La Place nog open zijn. De weg erheen loopt langs afzettingen door kettingen en barricades, want de etages zijn al leeggehaald.
Tussen stellages wacht een jongen voor de wc’s op zijn vriendin. Beneden proberen koopjesjagers hun slag te slaan. Er valt niet veel meer te halen. De laatste dagen van Hudson’s bay zijn geteld. De glorieuze opening begin 2018 ligt nog vers in het geheugen. Die vrolijk ronddartelende ballonnen van het nieuwe warenhuis. Eindelijk was het gat dat het vertrek van V&D in de Nederlandse winkelstraten sloeg gevuld.
Al snel bleek dat het winkelend publiek wegbleef, succes ontbrak. Waarom? Daar heeft bijna iedereen een mening over. De hoge prijs, de kille sfeer, arrogantie, niet aansprekend assortiment, de verkeerde tijd, te jonge doelgroep, alle mogelijke analyses kwamen langs. Toch stemt het tot weemoed, wanneer een prachtig winkelpand dat zo glorieus opende, nu in de gezelligste tijd van het jaar in zo’n staat verkeert. Een leger naakte etalagepoppen symboliseert de pracht en praal van welleer, nog geen 2 jaar geleden. Het doek valt, binnenkort dooft het licht.
Verlangen we terug naar V&D? Hopen we op een nieuw warenhuis? Of een ander fantastisch winkelconcept? Gaan we daar dan wel iets kopen?
