Ho! Stop! Terug! Wat lag daar nou? Heel sereen in prachtige kleuren. Een dood vogeltje, maar zo mooi plat gereden dat het foto van de dag werd. Of die keer dat ik in het pikdonker op de Goppenstein autotrein door een Zwitserse tunnel raasde. Ook foto van de dag. De Oosterse selfiemakers in de arena van Ronda eveneens.
Uitdagend moest mijn fotoproject zijn, moeilijk, dwingend en mijn creativiteit vergrotend. Maar ook SMART: specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en aan een tijd gebonden.
Zo werd mijn doel: Om mijn fototechnisch en creatief inzicht te vergroten maak ik gedurende 1 jaar dagelijks 1 foto. Ik stelde er meteen wat moeilijkheidseisen aan: altijd te maken met mijn digitale spiegelreflexcamera, geen selfies, steeds een ander onderwerp, liggend formaat en de foto moet op de dag zelf gemaakt zijn. Projectnaam: 365 x 1
De startdag , medio 2018, was heel strategisch gekozen: een dansfotosessie. Dag 2 kocht ik een nieuwe bril, dag 3 koos ik stratenmakers en op dag 4 fotografeerde ik in wolwinkel Elitt. De kapper, een marathon lopende vriendin, m’n werk, het dierenpark, de vakantie, de straat, de stad in af en toe een portret.
Soms urenlang op pad, soms klaar in een minuut. Schoot ik een prachtige fotoseries? Toch mocht ik dan slechts 1 foto uit die serie gebruiken voor mijn project. De volgende dag moest een nieuw onderwerp gekozen worden. Mijn camera werd standaardbagage. De dagen vlogen voorbij. Was het alweer avond zonder dat ik een foto genomen had? En die hitte van de zomer! Herhaling was uitgesloten. Dus moesten soms ook het bord nasi, de nieuwe wasmachine of een half gepelde mandarijn er aan geloven.
Na 365 dagen volhouden keek ik terug op een zeer geslaagd leertraject. Iedere dag was een zoektocht naar steeds dat nieuwe motief. Zijn het 365 fantastische foto’s geworden? Zeker niet, maar er zitten prachtplaatjes tussen. Mijn zelfdiscipline was regelmatig een aanslag op mijn creativiteit. Toch vond ik steeds dat dagelijkse onderwerp, hoe saai of avontuurlijk dan ook. Mijn techniek verbeterde: intuïtief wist ik welk diafragma en welke sluitertijd te gebruiken, hoe de compositie sterker te maken en zeker in de wintermaanden gebruikte ik regelmatig mijn fotostudiootje.
Dieptepunten? Jazeker. Het glas ranja, de portiekgang, mijn beeldscherm, de schemerlamp. Het zijn er weinig. Hoogtepunten waren de dagen waarop ik juist wèl of juist nìet naar het schoonheidsideaal zocht. Een prachtige zonsondergang, dat platgereden dood vogeltje, de beschimmelde rabarber. Of als ik geïnspireerd door andere fotografen als Vivian Maier of Jacques Henri Lartigue op pad ging. Ook mijn muse Cynthia bracht veel vreugde door te poseren, zodat ik in korte sessies naar believen kon experimenteren.
Het einde van dit project is de start van een nieuw project. Deze kleine selectie van de 365 foto’s geeft een goed beeld van de resultaten. Maar let op, ook op deze foto’s zit copyright.
Anja van de Poll